روز نوشت
حمید الدین ملازهی

با تقدیم گرمترین سلام‌ها و آرزوی عزت و سلامت برای خوانندگان عزیز، اجازه می‌خواهم اول خود و عنوان این نوشتار را معرفی کنم. حمیدالدین ملازهی هستم. متولد  10تیر ماه 1330 خورشیدی ،  بلوچ و شهرم ایرانشهر است. از خردادماه سال 1363 خورشیدی بدلایل شغلی وکاری ساکن شهر تهران هستم. 35 سال از عمرم را که دوران مفید زندگی‌ام و جوانی‌ام می‌باشد، در خدمت مردم کشورم در مسئولیت‌های مختلف گذرانده‌ام که از این تعداد، دقیقاً 30 سال در خدمت مردم بزرگوار و خونگرم و ارزشمند بلوچ را بعنوان سند افتخار دارم.

معاون مدیرعامل شرکت سهامی زراعی مکران، معاون و سرپرست شرکتهای سهامی زراعی و تعاونی‌های تولید روستایی بلوچستان، مدیر عامل شرکت تعاونی تولید ناصری خاش، رئیس ادارات کشاورزی شهرستانهای خاش و ایرانشهر، نماینده مردم ایرانشهر در مجلس شورای اسلامی (دوره‌های دوم و سوم به مدت 8 سال)، مشاور وزیر کشاورزی در امور ماشینهای کشاورزی پست سازمانی شماره 9 وزارت کشاورزی و با حفظ سمت فوق، مشاور وزیر در امور توسعه مکانیزاسیون کشاورزی، عضو هیأت مدیره بنگاه توسعه ماشینهای کشاورزی و معاون فنی بنگاه مذکور، مدیرکل ورئیس مرکز توسعه مکانیزاسیون کشاورزی کشور و بازنشستگی بعد از 30 سال خدمت ، در 29 اسفند 1380 خورشیدی، و اما 2 سال خدمت غیرمرتبط، بعنوان مدیرعامل سازمان خدمات موتوری شهرداری تهران ، وپس از گذشت قریب به یکسال باحفظ سمت فوق مدیریت سازمان بازیافت وتبدیل مواد شهرداری تهران حسب حکم جناب آقای مهندس ملک مدنی شهردار وقت تهران  باینجانب محول گردید،( در این مورد در ادامه این نوشتار مفصل خواهم نوشت که شهرداری تهران کجاست و چه جایی است) مقداری از مسئولیت‌هایم بوده است که ضرورتاً در مجموعه نوشته‌هایم علاوه بر طرح مسائل اجتماعی، مواردی از سیاست نیز چاشنی کار خواهد بود. انشاءالله. 

☑ عنوان مجموعه نوشتار

و اما برای انتخاب عنوان این نوشتار،

که چه باشد خیلی فکر کردم، یادم به بی مهری جاهلان بیخردی افتادم که همواره در تلاشند با عناوین تحمیلی و نچسب در بلوچستان اسامی اصیل بلوچی را محو و فرهنگ ارزشمند بلوچ و ایرانی را از یاد و خاطره‌ها بزدایند. با تأسف باید عرض کنم تعداد اندکی از بلوچها نیز تب مدرنیته شان چنان بالاست که سعی در تعویض نام و نام خانوادگی‌شان داشته و یا کمترمعترف به بلوچ بودن خود هستند. بماند.

سراغ نام کهن بلوچستان رفتم و مکران را برگزیدم. این عنوان مرا مکلف می‌کند که در قالب خاص و اصیل خود، نوشته‌هایم را مطرح کنم. مکران، ( البته با تشدید ک) را در مجموعه مرحوم استاد علی اکبر دهخدا اینطور می‌خوانیم. مکران نام شهری است در ایران و نام ولایت آن شهر هم هست نام ایالتی از بلوچستان در کنار دریای عمان و نام شهری نیز در این ایالت، (ناظم الاطباء)، ناحیتی است از حدود سندوشهرکیج که مستقر پادشاه مکران است، کیز و کوشک قند و درک و اسکف از حدود مکران است، (حدودالعالم)، ولایتی وسیع است شهرها و قریه ها دارد و فانیذ در این جا باشد، و به همه جا برند، این ولایت از سوی مغرب به کرمان و از سوی شمال به سیستان و از طرف جنوب به دریا منتهی می‌شود، (معجم البلدان). مکران ولایتی وسیع است و خارج ملک ایران اما چون خراج به ایران می دهد و داخل عمل کرمان است به اینقدر ذکرش در اینجا کردن درخور بود، (نزههُ القلوب ص 141 ).

مکران مملکتی بزرگ است از اقلیم دویم وسعتش دوازده مرحله، دارالملکش فنزبور طولش از جزایر خالدات (صبح) و عرض از خط استوا (کد) هوایش گرم است و آبش از رود و دیگر بلاد بزرگش تیز و منصور و فهلفهره و زراعات و عمارات بسیار و قراء بیشمار دارد، (نزههُ القلوب ص262).

مکران از شمال محدود است به سراوان و بمپور و از جنوب به بحر عمان و از مشرق به کلات و از مغرب به بشاگرد، قسمت مهم آن که در ساحل بحر عمان واقع شده است، دشت شن زاری است دارای چندین رود خشک، یعنی آب رود بواسطه شنی بودن زمین از زیر شنها به دریا می‌رود، آبهایی که از دامنه کوهسار بم‌پشت جاری می‌شود به سمت جنوب رفته تشکیل رودهای متعدد مانند دشتیاری، وحیل، رابیج، سادویج و غیره می‌دهد، که در فصل گرما خشک است و در مواقع باران طغیان می‌کنند و مهمتر از همه رابیج است، قراء مهم مکران عبارت است از گه (گ)، که بعدها بدستور پادشاه وقت ایران، رضاشاه کبیر به نیکشهر تغییر نام گرفت، بنت، قصرقند و باهوکلات را اضافه کنید (جغرافیای سیاسی کیهان ص261 و262).

مکران به تنهایی شاید برای این نوشتار زیاد معنادار نباشد، بنابراین (تاک ) را به آن اضافه کردم. تاک در زبان بلوچی به معنای برگ است و معمولاٌ بیشتر برای اوراق نوشته به کار می‌رود، گرچه برگ درختان نیز با تاک معرفی می‌شوند، بنابراین عنوان اصلی نوشتارم مسما به  “مکران تاک ”  (makkorantak) خواهد بود.

انشاءالله تعالی در مراحل بعدی خاطراتم را با توجه به سوابق طولانی خدمتم و نیز خرج بهترین سرمایه زندگیم که عمرم می‌باشد، با نهایت امانتداری و صداقت به نظرتان خواهم رساند.

خدایا چنان کن سرانجام کار          تو خشـنود باشی و ما رستگار